In de loop van de geschiedenis zijn de grote religies de voornaamste drijvende kracht geweest achter de opvoeding van het menselijk karakter en zij brachten bij hun volgelingen zelfdiscipline, toewijding en heldenmoed teweeg. Veel van de morele principes van religie zijn vertaald naar structuren en gedragspatronen die dienst hebben gedaan tot de verheffing van menselijke relaties en de bevordering van het collectieve leven van de mensheid.

Elke keer wanneer er een Manifestatie van God verschijnt, wordt er voor de volgende fase van de bewustwording en de vooruitgang van de mensheid een vollere maat van inspiratie in de wereld vrijgemaakt. Een menselijk wezen – in elk uiterlijk opzicht heel gewoon – wordt opgeroepen om een spreekbuis voor God te zijn. Men kan zich Mozes in gedachten nemen, staande voor de brandende braamstruik, de Boeddha die verlicht werd onder de bodhiboom, de Heilige Geest die in de gedaante van een duif neerdaalde op Jezus, of de aartsengel Gabriël die aan Mohammed verscheen.

In het midden van de negentiende eeuw werd Bahá’u’lláh – hetgeen betekent de “Glorie van God” – door God opgeroepen om een nieuwe Openbaring aan de mensheid te brengen. Veertig jaar lang vloeiden er duizenden verzen, brieven en boeken uit Zijn pen. In Zijn Geschriften zette Hij een raamwerk uiteen voor de ontwikkeling van een wereldwijde beschaving dat zowel de geestelijke als de materiële dimensies van het menselijk leven omvat.